Różaniec za zmarłych

W kościele cisza, zmrok za oknem chodzi
przede mną beret na głowie się chwieje
różaniec w rękach modlitwą uwodzi
z obrazów świętych powaga się leje

Pacierzy warstwą grubo tynkowane
kościelne mury tłumią hałas miasta
i w ciszy echo słabiutkiego amen
do rangi krzyku nieomal urasta

Świece strumieniem łez się wypalają
woskowy płacz gorącą strugą płynie
darmo Cię szukam pośród ławek Mamo
odeszłaś cicho ku jasnej krainie

Nie mnie się mierzyć z śmiercią bo przegrałam
nie wstrzyma miecza miłość najżarliwsza
świeca dni naszych codziennie się spala
i w przepaść wiedzie życia droga śliska

Po dniu najdłuższym ciemność wszak nastaje
po czasie siewów czas zbiorów nadchodzi
i starość przyjdzie chociaż nam się zdaje,
że wciąż będziemy silni, piękni, młodzi

Cieniem się kładzie w każdą chwilę życia
śmierci świadomość- ponura pomroka
w wyschniętą skórę starość nas oblecze
i studnia wyschnie najbardziej głęboka

Twierdza upadnie choć przez liczne wieki
stopą zdobywcy nie zdeptana była
i koniec przyjdzie choćby był daleki
bo wszak się kończy to co się zaczyna

Kościelne mury chłoną wciąż modlitwy
za wszystkich bliskich co po tamtej stronie
krągłość paciorków twojego różańca
ścierają Mamo teraz moje dłonie

autor

MikaRouz

Napisany: 2011-11-09 Dodano: 2011-11-09 21:25:06

Ten wiersz przeczytano 1953 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie