Samotny wśród ludzi

Gdzie mam szukać swej przyszłości
Kiedy przeszłość ją dogania
Nie znajduję już radości
Poszła gdzieś bez przegnania

Drogą idzie czas bez końca
Ludzkie twarze przemieniając
Dzień zakończy zachód słońca
Błękit w czerwień zamieniając

Moje życie kark ugina
Prozą bytu przytłoczone
To że żyję, moja wina
A co jutro? Drżą mi dłonie

Jaka smutna jest codzienność
Kiedy miłość gdzieś odleci
Może przyjdzie znów namiętność
Znów mym sercu ogień wznieci

Teraz mieszkam sam ze sobą
W domu pełnym ludzkich twarzy
Siedzę z pochyloną głową
W dłoniach życie swoje ważę

autor

DARIUSZ

Napisany: 2014-12-18 Dodano: 2014-12-18 15:33:59

Ten wiersz przeczytano 1558 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie