Śnieżynki
Śnieżynki, biała poezja,
firanka spuszczona z obłoków,
czyżby się aniołowi rozpruła poszewka,
a może – samemu Bogu?
W zamieci czają się lampy latarń,
błyszczą jak głodne, wilcze oczy,
pewnie się ku mnie wspomnienie skrada,
by w śniegu mnie zaskoczyć?
Kołują jak wilków wataha
w nocnej, zimowej, księżycowej pogoni,
twa biel, miękkość, twój zapach -
topnieją na mojej dłoni.
Znów dla mnie tańczysz
wśród wirującej, śnieżystej powodzi,
czy to tylko śnieżynek harce,
czy twa sukienka, kiedy odchodzisz?
autor
slawerock
Dodano: 2010-01-16 00:01:00
Ten wiersz przeczytano 2201 razy
Oddanych głosów: 32
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (20)
Piękne te snieżynki.
Nie chcę się czepiać niedociągnięć interpunkcyjknych-
zrobią to inni, a ja oddam swój skromny głos(mnie się
zawsze czepiają-hahahaha)....+
zmieniłabym archaiczne: "twa" na "twoja". ładny,
dynamiczny wiersz. pozdrawiam ciepło :)
jak w czarodziejskiej kuli Ona i nastrój piękny zimy +
Pozdrawiam:)
Śnieżynki wesoło wirują aż dech zapiera . :)