Stworzenie Adama

Scena pierwsza

Nie chciałeś zostać sam
w tym nowym cudnym świecie,
samotność jak twierdza okrutna,
lodami skuta wiecznie.

Światło i słowo na ziemię
spadły jak gromy z nieba,
z prochu powstałem i jestem,
ja człowiek - ja twoja nadzieja.

Ręką i nogą poruszam,
głos swój, krzyk ptaków już słyszę,
a nieśmiertelna dusza
ciałem wstrząsnęła - to życie.

Twój oddech na moim policzku,
serce bić znowu zaczęło,
stwórca jest obok blisko,
podziwia mnie swoje dzieło.

Scena druga

Splunąłeś wtedy w błoto,
oczy rosą nasiąkły
świat ujrzałem a w świecie
owoc zakazany,
z ogrodu mnie wygnałeś,
jabłko na ziemię rzuciłem,
pestkami nowe życie
ziemi obiecałeś.

Scena trzecia

Odtąd błąkam się ciągle
miedzy złem i dobrem,
raj i niebo przeciez
zostawiasz na potem,
do sadzawki się czołgam,
za mną moje żebro,
oczy łzami zamglone
pragnę obmyć błotem.

Tekst powstał po przeczytaniu wiersza “Nim słońce wzejdzie, rosa oczy wyje” autora Bogusława Kierca

autor

winter

Napisany: 2010-11-01 Dodano: 2010-12-10 10:23:52

Ten wiersz przeczytano 1443 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie