Szafa
Stała sobie w kącie.
Dość stara szafa.
Która trochę skrzypiała.
Z nudów nie wiedziała.
Co ma ze sobą zrobić.
Więc postanowiła.
Wyrzucić wszystkie ubrania.
----
Pierwszy był pan kapelusz.
Dżentelmen z wyższej rangi
który tak powiedział.
Wszystko już w życiu widziałem.
Z brakiem kultury
Jeszcze się nie spotkałem.
----
Oraz kalosze, które dostały zapłatę.
Za swą ciężką solidarną pracę
rzekły one tak.
Taniej siły roboczej się nie wyrzuca.
----
No i jeszcze na końcu sukienka
która oznajmiła, że jest znaną modelką.
Popularna w Mediolanie i Paryżu.
----
Po pewnym czasie
szafa zaczęła się czuć samotna.
Tylko jak teraz przekonać ubrania,
które poprzednio wyrzuciła.
Żeby znów wróciły.
----
Pan kapelusz wrócił dostojnie.
Postawił jeden warunek.
Że od tej pory
pani szafa
będzie się zachowywać.
Jak prawdziwa dama
tak i więc pani szafa
Musiała na to przystać.
----
Dla kaloszy złożyła obietnicę.
Że już nie będą.
Więcej ciężko pracować.
----
A sukienkę błagała.
Nawet przepraszała.
Mówiąc, nie wiedziałam.
Że jesteś sławną modelką.
----
Morał
W życiu trzeba cenić to co się ma.
Inaczej zawsze będziemy samotni.
Autor bajki Damian Moszek.
Damian Moszek
Komentarze (8)
Bardzo podoba mi się Twój wiersz.
Szafa też może stanowić temat wiersza, w ciekawym
kontekście ludzkich charakterów.
Do tego jeszcze wspaniały morał. Brawo.
Fajna taka szafa.
A ja nową po ślubie zamawia będę.
Z podobaniem dla refleksji
Pozdrawiam
Już przeczytałem rano teraz wróciłem dać plusa
Bardzo obrazowano przedstawiony ciekawy temat
.:-)))))))))))))
W bajkowej formie ująłeś istotną w życiu refleksję
dotyczącą samotności.
Pozdrawiam.
Marek
dobry morał.
Morał mądry.
A z tymi szafami retro- to trzeba czasami odświeżyć-
bo inaczej- nie mam co na siebie włożyć.
Albo zatrzymać- moda jak historia w kółko się toczy i
wraca.