Sztuka taka !

Opadłam z sił wycieńczona złością
wykrzesałam z siebie z wielką miłością
ostatni uśmiech, by dodać rumieńców
dla takich jak ja odmieńców

bo ponoć „złość piękności szkodzi”,
więc jak tu nie marudzić, jak nie zawodzić
szlochaniem wielkim na całego,
by złość pożegnać, dać kopa wielkiego

by poszła PRECZ sobie i nie wracała,
bo przecież jestem sobie taka mała

mała złośnica z uśmiechem na ustach
wybiję z głowy patrząc do lustra
złość całą moją, bo gdy na nią patrzę
widzę jak śmieje się ze mnie i klaszcze

klaszcze w swe dłonie, złośliwie kąsa,
bo widzi we mnie wielkiego „dąsa”

co nos zadarła jak nie wiadomo kto
śmieje się i głośno pyta : „no co”

na przekór odbiciu z krzywą miną
uśmiecham się do siebie, bo jestem dziewczyną,
małą kobietką co focha posiada
i przyznać się do tego, to jest „sztuka taka” !

autor

Ania M.

Napisany: 2015-10-07 Dodano: 2016-06-18 16:07:14

Ten wiersz przeczytano 733 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie