Tragiczna samotność

W oknie, na piętrze, czas się zaklinował,
próżno w nim szukać choć bladego światła,
niekiedy siwa pojawia się głowa,
to Polka - Matka.

Kiedyś normalna żyła tam rodzina,
ludzie uczciwi, uczynni i prości,
przyszła tragedia i czas się zatrzymał,
brakło miłości.

Nie była winna, sąd nie mógł ukarać,
odchodząc, w gniewie osądziły dzieci,
a w niej umarła nadzieja i wiara
i wszelki sprzeciw.

Stroni od ludzi, próbowałem nieraz
dać coś od serca, woli w śmieciach szukać,
lecz się nie zrażam, choć drzwi nie otwiera,
znów tam zapukam.

autor

karat

Napisany: 2013-10-03 Dodano: 2013-11-17 13:09:34

Ten wiersz przeczytano 1745 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie