Ulotna chwila
To się przecież nie dzieje
nie dzieje się naprawdę
mam taką cichą nadzieję
nadzieję mam na prawdę
wcieram słońce w me oczy
ono się żarzy i parzy
zdjęcie utulam umieram
umieram po tysiąc razy.
Patrzę się w portret czule
Twe piersi palą gorące
mówisz do mnie i mówisz
a śmiech Twój płynie bez końca
głowa mi pęka od wspomnień
krew zastyga mi w żyłach
to pamięć wraca do głowy
ulotna odtwarza się chwila
I trze mój palec bezwiednie
kształty na Twoim odbiciu
a kciuk roluje roluje
papier na moim życiu
w proch już starłem Twe piersi
uśmiech ramiona i minki
nie ma już Twojej buzi
nie ma już mojej dziewczynki.
I ciągle trę fotografię
i ciągle nie mam Cię dosyć
na ziemię ścinki się sypią
jak skała roztarta na proszek
miotają mną puste wspomnienia
w głowie pojawia się zamęt
rwą się ulotne chwile
w rękach zamykam testament.
I widzę przede mną czuły
jasny marcowy poranek
zdjęcie to popiół na stole
już nie mam Cię w ręce kochanie
wiatr rozwiał proch po stepie
obraz zwykłego żywota
twarz się za mgłą spowiła ...
zastygła chwila ulotna.
tarnawargorzkowski
Komentarze (46)
Pozdrawiam serdecznie ...
Bardzo smutny przejmujący klimat ...
pozdrawiam:-)
Niezwykły wiersz,
często wracamy do bliskich nam osób,
bywa, że przyglądamy się im na fotografii, a one budzą
w nas emocje, w Twoim wierszu jest cała gama emocji,
przekazanych w sugestywny, ale bez patosu sposób,
bardzo mi się Twój wiersz podoba.
Dobrej niedzieli życzę :)
zatrzymałem się na strofami
Szczęście to zlepek takich właśnie ulotnych chwil, oby
pozostały w pamięci jak najdłużej.
Piękny, nostalgiczny wiersz.
Pozdrawiam serdecznie :)
Miłość nie jedno ma imię
Krystek dziękuje za miłe słowa
Waldi1, Wiktor Bulski, promienSlonca, Krystek bardzo
dziekuje za przeczytanie mojego wiersza i wszelkie
uwagi uwielbia szczególnie w nocy czytac i pisać
wiersze wtedy mam inne postrzeganie świata a każdy z
Was pisze inaczej i inaczej odbieram wasza wrażliwość
do poezji natomiast pierwszy raz spotkałem się z takim
pojmowaniem i przekazywaniem poezji jak w wierszach
Wiktor bulski na początku nie wiedziałem i może nawet
nie umiałem jej odbierać myślałem sobie ze jest tudna
i się ciężko jej czyta i zawsze są to długie myśli a
teraz już wiem ze musiałem sobie ja w głowie poukładać
i otworzyć się na nowe teraz wiem ze nie mogę mieć na
nią kilka chwil muszę się wyciszyć i poszuka w każdym
wierszu ukrytego sensu i to jest dla mnie
najpiękniejsze
Dziekuje Sławomir.Sad ja i o setnym przeczytaniu tego
wiersza bym nie zobaczył tego błędu bo jak każdy
piszący czytam swoje wiersze dusza i wdzięczny jestem
za uwagi ta poprzednia twoja uwaga tez mi dużo dała bo
przecież po to piszemy zeby ktoś nas przeczytał, z
przyjemnością
Dziękuję za miłe życzenia dla Jadzi ...
Smutno, gdy zycie to jedynie fotografie, jescze
smutniej, gdy fotogafieaginęly , jeszcze smutniej... -
gdy to, co widzisz, gdy to , co słyszysz - gdy od lat
- niewiez czy jest bytem rzeczywistym. - A masz juz -
jedynie to:swoją mentalnośc...
Bardzo dobry wiersz.
Pozdrawiam:) - i co z tego,ze serdecznie...
Witaj.
Piękny powrót, do wspomnień.
Zatrzymał wiersz i refleksja.
Pozdrawiam serdecznie.:)
Ze wzruszeniem czytałam ten nostalgiczny wiersz.
Chwile są ulotne, ale wspomnienia zostają. Miłego i
udanego dnia:)
Wiersz ma atmosferę.
Miało być zapewne:
„ w proch już starłem Twe piersi„
Pozdrawiam :)
każda chwila jest ulotna ... wiersz bardzo przejmujący
...