M Y ś L I

Na końcu wiersza jest pytanie, które mnie nurtuje. Może zna ktoś odpowiedź?

Jeden malutki impuls, w mózgu pierwszego człowieka,
poruszył lawinę czynów, wielkich jak rwąca rzeka.
Ile geniuszu trzeba, by można było stworzyć,
leciutkim drgnieniem kory, całej ludzkości życiorys.

Myśli nie znają granic. Przestrzenie im sprzyjają.
Badają głąb oceanów, na szczyty gór się wspinają.
Czasem krążą uparcie wokół jednego tematu,
lub lotem błyskawicy, zmieniają losy świata.

Są czułe, ciepłe, miłe, chcą piękne rzeczy tworzyć.
Budować mosty, domy, z rozmysłem świat ułożyć.
Wglądają w głąb człowieka i leczą jego rany,
rzucone w grunt podatny, wydaję piękne plony.

A czasem są podstępne, złowrogo knują zdradę.
Niszczą wszystko wokoło, krzywdzą i robią szkodę
Budują grube mury i osadzają kraty,
prowadzą dzikie wojny i zagrażają światu.

Potrafią być leniwe, lub tłoczą się nam w głowach.
Mogą przemawiać długo, lub streścić w kilku słowach.
Być blisko swej miłości, mimo że jest daleko,
albo pomyśleć o tym co nas w przyszłości czeka.

Czas bardzo szybko płynie i wieki przemijają.
Ludzie dawno odeszli, a myśli pozostają.
Nieraz mnie zastanawia, czy znajdzie się odpowiedź,
co było pierwsze w świecie, była to myśl, czy człowiek?

autor

Gosiówa

Napisany: 2012-04-21 Dodano: 2012-04-26 00:00:13

Ten wiersz przeczytano 2291 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie