W wytchnieniach

Stromą ścieżyną, niewolną kamieniem
stąpa dość mocno, wietrzykiem wspierana.
Myśli świeżości natury tym szczęściem
z leśnych przytulań, po najukochania.

Głaszczą listowia zmęczone jej oczy,
w bezgwarne myśli układa się ciszą.
Sosny, dostojne strażniczki przeczasu,
niosą otuchę od niebiosów słyszeń.

Szmery strumyków spokojnie prowadzą
rade dyskursy - a z nich ukojenia.
Zmierza do raju swoistej błogości.
Chwilo bądź wieczna, trwaj w zielonych brzmieniach.

autor

Rozalia3

Napisany: 2022-08-23 Dodano: 2022-08-23 17:03:21

Ten wiersz przeczytano 1838 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Sylabiczny Klimat Rozmarzony Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie