Zew pióra

Zew pióra

Na białej ścianie palcem maluje
przestrzeni ni poznane bohomazy
bezdennym sufitem oczami się snuje
przez istnień odwieczne pytania i frazy

A ciało grymasząc w góry ponosi
duszę co ciągle u nieba wyprasza
by w kumoterstwie w gości zaprosić
chmurkę co rozpalony umysł zrasza

Wiję i pocę, szukam, łożem pokręcę
dużo za wiele mielę myśli naprędce
bzyka po ścianach dwu-jażnia ducha
Pióro nie zdąża, toć zawierucha

Myśli są moje klecę je w zdanie
W polit- satyrę, miłość w kochanie
i pocę w koce szuflad swąd pytanie
co z tych wypocin, potem zostanie...

Pisząc co wiatr w uszy mi zwieje
Piszę, co burza grzmotem przesieje
Piszę w noc smutną, nocy nasieniem
piachy pustyni zamieniam w knieje


Sen moim piórem. Sny pisze Ktoś
Gość który budzac, sam ze mnie gada
Tworząc natchnieniem gładzę wskroś
Strofę... by w szale w górę znów spadać

Bo pióro się rwie w nie to w tak pnie
równo elipsami podrygując linijkami
tańczy w koło i sie gnie i nie gnie
sie bo śmieje sie rymując z gilgotkami

To mój zew to moje pióra rendez-vous
Do gwiazd marswenusowy gwiezdny wóz
To Taniec mój rozkosz marszów marsz
wielowersowy nomen omen kometą fars

autor

taqgut

Napisany: 2016-04-03 Dodano: 2016-05-16 18:11:10

Ten wiersz przeczytano 1936 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie