znowu wiosna, jim

/popr./

hej jim. dziś rano wróciły żurawie.
rozpruły chmury - moja nagość wrosła
w puch, w pierwszą wiosnę, by cię tam odnaleźć

wiesz, jim? najtrudniej było blisko okna
udawać radość z wiosennej zieleni
gdy rzeczywistość jak gąbka nasiąkła

czernią i żalem, co szyby okleił
fototapetą z kwiatami przy krzyżach,
chłodnym marmurem, gdzie daty, litery -

tyle na przemian oddala, przybliża.
bałam się słońca, ludzi i instynktów
które z łatwością odgrzewają w bliznach

głód, krew - kobiecą, grzeszną, pełną krzyku
i estrogenów, pulsujących potrzeb
zwierzęco - ludzkich (jak kot mruczą cicho)

tak, jim, przestałam być święta. lecz dobrze
wiesz, że nie byłam ci nigdy wierniejsza
niż w tej sekundzie "przed" - zanim rozłożę

uda i czuję szybkie bicie serca -
znajduję ciebie w obcym zapatrzeniu,
w uśmiechu, szepcie. czekam byś rozebrał

mnie po swojemu, jim, w iskrę się zmienił
co w jego oczach zapali mi wiosnę
z tym intensywnie błękitnym odcieniem

autor

zorianna

Napisany: 2009-03-15 Dodano: 2009-03-16 05:35:15

Ten wiersz przeczytano 726 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie