13-Grudnia

Wiersz długi jak Historia która go pisała

Na tych z książeczkami
na zwykłe, czerwone,
strachem przed ruskimi
państwo podzielone.

Ciemnotę wmawiano
że się dobrze wiedzie,
na kartki nam dając
suchy chleb i śledzie.

Na sztandar z góry, pluli
Polski, Biało-Czerwony,
w świat żarcia posyłając
pełniutkie wagony.

Z gębami wypasionymi
na trybunach stali,
bo jeszcze byli ważni
bo jeszcze się nie bali.

że ludzi wykształcili
w rządzie żałowali,
gdy Śląsk oraz Wybrzeże
skłócić próbowali.

Wreszcie ruszył naród
gnębiony, kopany,
wrzody rozdrapując
i Katynia rany.

Na taczkach ich wywiózł
wywalił ze stołków,
pośmiewisko robiąc
z partyjnych matołków.

W ucieczce pamiętam
radiowóz pijany,
strach, oraz bezsilność
w oczach taty, mamy.

ZOMO-wską hołotę
na naród wysłali,
kulami częstując
co na nich pracowali.

Dziś rusek nie jest wrogiem
bo nowy w progach stoi,
choć bez armat i czołgów
czymś innym nas niewoli.

Na zachód nas wygania
w poszukiwaniu pracy,
w globalizacji kajdanach
tułają się rodacy.

EU-nas uzależnia
forsą obdzielając,
innym państwom kradnąc
innym znowu dając.

Na górze zaś skłóceni
o rządowe stołeczki,
w obietnicach się prześcigają
chcąc nalać z pustej beczki.

Czoło chylę przed tymi
którzy za nas i Europę,
za Biało-Czerwoną flagę
w krwi, leżeli, pokotem.

autor

Gregcem

Napisany: 2017-12-13 Dodano: 2017-12-13 06:19:18

Ten wiersz przeczytano 1327 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie