Bajka o łakomczuchu

Pewien hipopotam, już nie taki młody,
żył w polskim jeziorze pośród głębin wody.
Całe noce się pasł w przybrzeżnej płyciźnie,
w dzień zaś się wygrzewał na ciepłej mieliźnie.
Żył tak lata całe na łonie przyrody,
lękał się jedynie pobliskiej zagrody.
Lecz którejś jesieni, o wieczornej porze,
zobaczył jak człowiek swoje pole orze.
Potem złote ziarno sypał gestem szczodrym
i wyrósł łan żyta, będąc pracy godnym.
Soczystą zielenią tak kusił z daleka,
że zapomniał żarłok lęku do człowieka.
A gdy słońce zaszło za pobliskim lasem,
stanął wielki smakosz nad zielonym pasem.
Że głodny był zawsze, z dużym apetytem,
przez noc się uwinął z calusieńkim żytem.
Rozkosznie obżarty paszczą wielką mlasnął,
po czym oczy zamknął i spokojnie zasnął.
Gdy rankiem gospodarz wyszedł na swe pole,
pojmał łakomczucha i zamknął w stodole.
Potem zawiadomił strażników przyrody,
oni go przewieźli do ZOO zagrody.
Dziś można go ujrzeć jak ze złości sapie,
na wspomnienie żyta czasem głośniej chrapie…

autor

M.N.

Napisany: 2017-05-24 Dodano: 2017-05-24 07:34:00

Ten wiersz przeczytano 1725 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie