Bieg z księżycem

dodam coś poza , niech się zaliczy do Przerwy w życiorysie. Nie chce się tylko starsze, chce się uszczęśliwić z bliskiego obcowania w chwili bieżącej z fanami

Ostatnio biegłem wpatrując się w księżyc brzegiem rzeki,
autohipnoza, myśl o wyjących do niego wilkach, psach,
prawie poczucie i zrozumienie
Ilu ludzi i ile istot wpatruje się w tej samej chwili w niego,
najlepiej wyobrazić sobie zakochanych,
są i współumierający wpatrujący się w księżyc
Może dusze idą na księżyc,
może dusze wspinają się na asparagusy przy węzgłowiu
umarłych,
przodkowie idą na księżyc
Martwa bryła, wycie, bieg w zimnie gwiazdy,
dobrze się biegnie z księżycem gdy zapada ciemność,
punkt koncentracji, wczucia się w synchroniczność
Nie wiadomo czy wilki wyją do księżyca,
ale ja biegnę wpatrując się w niego i dobrze mi się biegnie, zapomniałem o wielu rzeczach albo tylko o jednej

księżyc jest bardzo pociągający a słońce można przeoczyć,
ale nie o zachodzie i nie o wschodzie, natomiast przez całą noc nie sposób zapomnieć o księżycu
że jest albo że go nie ma

chyba że masz ognisko, własne światła

a i w dzień się zjawia, przypomina
nocą słońce tylko się pamięta
nie widziano słońca nocą
chociaż to jego światłem on świeci

prędzej coś zniknie ze świadomości niż z realności
ale my znikniemy szybciej niż księżyc i słońce
może dlatego wyją wilki do księżyca
do duchów

bo księżyc to duch słońca
(światło jest duchem, księżyc więc
byłby opętanym przez ducha nośnikiem, nie samym duchem)

autor

Senograsta

Napisany: 2023-10-11 Dodano: 2023-10-11 21:28:04

Ten wiersz przeczytano 1096 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Erotyk Okazje Święto Kobiet

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie