Bociek

Raz pewien bocian, bardzo już stary
Zgubił, gdy frunął, swe okulary
Latał tak kilka godzin pod niebem
Gdzie moje gniazdo? Na którym drzewie?

Fruwa tak bociek, w kółko się kręci
Gdzie ono było? Nie mam pamięci
Z tego kręcenia aż dostał mdłości
Gniazda nie widzi, bardzo się złości

A w gnieździe żona i dwoje dzieci
Co chwila w niebo patrzą, czy leci
Bardzo się martwią, w ciszy czekają
Ale nadzieję wciąż jeszcze mają

Nie wytrzymała żona bociana
I poleciała szukać go sama
Pytała orła, sójki i sowy
Nikt go nie widział, pióra rwie z głowy

Nic nie poradzę, wieczór już bliski
Głośno ziewają wróble i pliszki
Ostatnie chwile, gdy słońce świeci
Wracam do gniazda, do swoich dzieci

A kiedy w gnieździe wylądowała
Ze szczęścia prawie się popłakała
Obok jej dzieci stał na podłodze
Jej mąż kochany, na jednej nodze

Jednak wróciłeś, a tak się bałam
Od kilku godzin ciebie szukałam
Opowiedz , proszę, co ci się stało
Co na tak długo cię zatrzymało

Wszystko przez katar, kichnąłem zdrowo
Mocno wstrząsnęło mą biedną głową
I okulary z nosa mi spadły
Na moją szyję sobie upadły

A ja myślałem, że je zgubiłem
I się z tą myślą już pogodziłem
Słabo widziałem, byłem zmęczony
Strasznie tęskniłem do dzieci, żony

Krążyłem w kółko, a okulary
Na szyi sobie ciągle leżały
Latałem długo, lekko zgłodniałem
Patrzę jezioro, wylądowałem

Potrzebowałem trochę ochłody
Myślę, napiję się zimnej wody
Podchodzę do niej i…uwierzycie?
Co widzę w wodzie? Własne odbicie!

I okulary na swojej szyi
Świat zawirował, w tej jednej chwili
Natychmiast na nos je założyłem
I bardzo szybko tu w gnieździe, byłem

A okulary, zapewniam żonę
Będą od dzisiaj pilnie strzeżone
W gnieździe, w powietrzu i na podwórku
Będę je nosić zawsze na sznurku

autor

MaW-i

Napisany: 2005-07-01 Dodano: 2017-10-02 09:44:18

Ten wiersz przeczytano 1403 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie