brak

Chciałabym wykrzyczeć to co w sobie teraz noszę. Chcę się pozbyć tego i pożegnać.
Będę z dumą patrzeć jak ucieka ode mnie.
Może to źle, a może i dobrze, bo wreszcie będzie długo oczekiwana przeze mnie święta cisza.
Chciałabym, aby teraz, w tym właśnie momencie mnie przytulił i zrozumiał mą rozpacz, i tęsknotę, utrapienia.
Wszystko co przeżyłam już minęło, lecz ja jeszcze to czuję, bardzo się boję.
Nawet sama siebie czasem nie rozumiem i pragnę wydrzeć się ze szponów kłamstw, i obłudy.
Bardzo to przeżyłam.

Ja cierpię!

Marzę o kimś kto zrozumie co mnie dręczy. Szukam, szukam i znaleźć nie mogę, żadna osoba nie jest dla mnie wyjątkowa.
A to dlaczego się tak dzieje?
Dlaczego nie słuchasz mnie i uciekasz...
A kiedy spotkałam właśnie go...
on ucieka, bo boi się tego co chcę mu powiedzieć (przed mym obliczem i całym stadem myśli).
Dlaczego nie mam przyjaciela?
Czemu uciekacie ode mnie i nie pozwalacie mówić, mówić o tym co jest ważne, a nie banalne.
Może wyda Ci się śmieszne, lecz świat nie jest ideałem, a ludzie nie są tacy jakimi chcemy, ażeby byli.
Więc przytul mnie do siebie i okaż swą prawdziwą twarz.

autor

kingaa

Napisany: 2002-12-21 Dodano: 2010-06-03 11:01:34

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie