Dar losu
Dziś melancholią się obudził
wśród wspomnień, mój młodości świat
czas Twoich uczuć nie ostudził
mimo upływu tylu lat?
Choć nie dowierzam Twym spojrzeniom
jak dawniej lśni w nich smutku łza
czyżby na przekór mym jesieniom
przetrwała miłość w Twoich snach?
Nie, nie zapytam...serce zgadnie
odpowiedź którą ja już znam
gdy moją tulisz dłoń, tak ładnie
odzywa się muzyką drgań
Czasami człowiek nie docenia
szczęścia jakie sam los mu da
tych spojrzeń pełnych uwielbienia
nie oddam dziś za żaden skarb.
Dziękuję Ninoczko...ok.
autor
zofia
Dodano: 2008-07-31 09:22:07
Ten wiersz przeczytano 1145 razy
Oddanych głosów: 32
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (19)
To co mamy i co kochamy jest największym skarbem
naszego życia, wiersz pięknie oddaje jego realia,
gratuluję pomysłu i jego wykonania.
Ale ladnie..."Czasami człowiek nie docenia
szczęścia jakie sam los mu da". Trzymaj swoj skarb
mocno:)
Każdy dzień jest cudowny mimo upływu lat, we dwoje
świat jest podwójnie piękny . Ładny wiersz z nutką
melancholii.
Darem losu jest pisanie takich wierszy a jeszcze
większym możliwość ich czytania.Utwór bardzo uroczy i
mądry[tak nie bójmy się użyć tego słowa].Moje
uszanowanie.