Demon i Maria od sierotek

„Po­wró­ciw­szy na zie­mie pol­skie jej kon­flikt z mał­żon­kiem na­ra­stał – nie chcia­ła na­dal funk­cjo­no­wać jako go­spo­dy­ni i mat­ka sze­ścior­ga dzie­ci (dwo­je zmar­ło) i stop­nio­wo do­pra­co­wy­wa­ła swój ta­lent pi­sar­ski.”

https://poezja.org/wz/Konopnicka_Maria/



„Dam ci pić roz­kosz, roz­kosz nie­skoń­czo­ną
Z mi­stycz­nej róży kie­li­cha,
Roz­ta­jem­ni­czę bi­ją­ce twe łono,
Na pierś twą pad­nę ży­ją­cą za­sło­ną,
Co drży i wzdy­cha”.

https://poezja.org/wz/Konopnicka_Maria/4850 /Demon_do_poety









Dziś malowałam kuchenne krzesło na
brązowy i nudny kolor.
Z przerwami na szloch zajęło to pół dnia,
bo przebijała od spodu płomienna
czerwień – cynober.

Czerwień płomienna, wstydem rozedrgana
spomiędzy bioder jak miłosny wigor.
Wyschłaby farba. Za mnie ukończyli.
Przymierzałam się, wtedy ją dobili.





A gdy siedziałam na nim, to syczące
świetlne miotełki wśród bagien,
świętego Elma – ogniki skwierczące
jak niespełnione modlitwy, wciąż wątlej
tlące się we mnie.

Z jego ciała. Stos rozproszony słońcem.
Na brązowym zaś siedzisku już żaden
szacunek, po tym wszystkim, co zrobiłam.
Jak też za dzieci, które mu zrodziłam.





Po parapecie i krześle bębni deszcz.
Schło na balkonie, brązowe.
Kiedyś w jedną noc z nim, całą kuchnię, wiesz,
oznakowałam przejawami szaleństw.
Płodziłam nowe.

Po parapecie i krześle mroczny deszcz.
Schło na balkonie, brązowe jak oczy
bursztynowe, smak gorzkiej czekolady.
Płomienna czerwień z nóg przeciera się wszerz.




P J Harvey - "Dear Darkness"
https://www.youtube.com/watch?v=hAs9B34lleA


(W moich wierszach ZAWSZE występuję Podmiot Liryczny, pozdrawiam ;))

https://poezja.org/utwor/168233-demon-i-maria-od-siero tek/

autor

Agrafka

Napisany: 2019-04-08 Dodano: 2019-04-08 09:00:56

Ten wiersz przeczytano 1862 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Pastisz Klimat Melancholijny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie