Dla Idy*

wyczarował magiczne, wiecznie żywe bolero.
Tańczyła w hiszpańskim stroju,
wystukując obcasami rytm, podawany przez
werbel i tam - tamy.
Powtarzana melodia początkowo nieśmiałym fletem,
wzmagała się dźwiękami klarnetów i saksofonów,
potęgowała emocje przez tubalne brzmienie,
obojów i puzonów.
Obejmowała ciało tancerki ekspresyjnymi ruchami,
podrywała zalotnie spódnicę.

Mistrz szarpał struny, jakby mówił - jestem
Baskiem, jestem Baskiem.
Był nim po matce, osamotniony jej śmiercią,
w kruchej postaci, z ogromną wyobraźnią.
Zaskakiwał, zachwycał, inspirował.

Po latach w nowoczesnej scenerii światła i cienia
tancerze wyczuwali takt bosymi stopami,
kołysali melodyjnie biodrami w obcisłych trykotach,
kusili nagimi torsami i wężowymi ruchami.
Dominowały ramiona i dłonie kreślące
żywy tryptyk Ravel - Bolero - Bejart.

*Ida Rubinstein - tancerka

autor

Zyta

Napisany: 2010-05-16 Dodano: 2010-05-17 11:41:59

Ten wiersz przeczytano 1330 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Bez rymów Klimat Romantyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie