Dla Wenus- Obietnica

Siedzę, milczę nic nie powiem, wypatruje
Jak po suchych piaskach, złotej plaży bogini sunie
Kim ja jestem, że się boję swą ciekawość zaspokoić
Czemu ciężko się oddycha, czym swą duszę mam ukoić
Kim ja jestem, że przed bogini stanąć chcę obliczem
Czym zasłużył? Ani wiarą, ani siłą, ani walką pracy mieczem
Na to by choć z oddali widzieć niecodzienne piękno
To patrzenie nic nie daje tylko słodycz wielką
A zarazem żal samego patrzenia
Ból i smutek z niemożności zbliżenia
Strach, obawa przed czym? Przed nieznanym?
Czy to lęk i obrona przed sobą samym?
Co się stanie gdy na mój widok ucieknie
Myśli ciążą w skołatanej głowie i nadzieja niknie
Na to, że się odważę
Że spotkają się obie twarze
Co mam począć co powiedzieć
Gdy już obok będę siedzieć
Gdyby tak zbliżyć się udało, spojrzeć, zerknąć...i uciec?
Czemu tej tajemnicy rozwiązania nie próbuję dociec
Co ja robię zwariowałem, przez chwilę z ukrycia wyjść chciałem
Czy tak siedzieć i podziwiać tak z daleka oddalone obce ciało
Coś mnie pcha do przodu, coś mnie z tyłu pęta
Co ja robię na co czekam czy potrzebna jest zachęta
Gdy wtem wstaje i odchodzi Boska Wysłannica
I niesiona wiatru delikatnymi powiewami odlatuje niczym gołębica
Nie, nie możesz odejść Morska Pani
Wpaść w topiel zniknąć w błękitnej otchłani
Co ja zrobię co poradzę gdy Cię z swoich stracę oczu
Nie pozwolę ci tak odejść bez walki i powtarzam na uboczu:
„Oto ono, natchnienie co morze mi zesłało”
Więc podnoszę się cicho, wolno i nieśmiało

„Nie odchodź piękna pani
Nie zostawiaj mnie w żalu otchłani”
Biegnę lecz nie zdążę
Dokąd wtedy sam podążę
Wenus się odwraca stanąłem w zdumieniu
A nawet zbliża się do mnie ku serca pokrzepieniu
A im bliżej tym bardziej nie wiem co powiedzieć
Szybciej myśl czego chciałbyś się dowiedzieć
Cały w troskach pogrążony
Ułożyłem dziwny no i troszkę plan szalony
Uniosłem wzrok ku tajemnemu zjawisku
Poczym wydałem cichy okrzyk na kształt pisku
Niemożliwe z każdym krokiem coraz piękniejsza
Im bliżej podchodzi tym sylwetka staje się ostrzejsza
„Witaj na naszym skromnym ziemskim padole
Ja twój sługa uniżony, błagam weź mnie w niewolę”
„Nie szukam niewolników lecz do spacerów towarzysza”
Zatkało mnie zapadła kłopotliwa cisza
„Choć”- powiedziała i w drogę ruszyła sama
Ja stałem coś mą siłę więziło niczym tama
„Choć”- powtórzyła po raz wtóry
Nie wiem jak poruszyłem się krusząc paraliżu mury
Gdy tak szedłem pełen podziwu dla jej doskonałości
W miarę rozmowy, dialogu, nabrałem pewności
Czy ta chwila trwać wiecznie nie mogła
Po plaży wśród snów bogini mnie wiodła
Ileż to razy
Próbowałem wzrok oderwać od łagodnych rys twarzy
Samo patrzenie nie doda otuchy
Ja chce ją zatrzymać na zawsze przy duszy
Strach, że odejdzie
Że więcej jej nie będzie
Tu działać trzeba wszelkimi sposoby
By nie dopuścić by weszła do wody
Lecz co ja zrobić mogę wobec bogini ogromu
Cóż ja mogę uczynić by nie odeszła do domu
Jaką taktykę przyjąć, obrać
By ją ze sobą w głąb lądu móc zabrać
Co ja słaby mogę
Dam jej wyboru swobodę
Posunę się do ostateczności
Aktu desperackiej konieczności
„Pani, morskie widzenie
Pozwól mi na zawsze uwielbiać ciebie”
Lecz ona nie wiem skąd wiedziała
Przerwała mi mowę w pół zdania
„Jeśli tego chcesz, niech mnie twa ręka uwieczni i upiększy
By zapewnić nieśmiertelność napisz dla mnie kilka wierszy”
„Możesz być pewna że cię pamiętać będę pokolenia
Wenus, morską panią, boginię, prawdziwego piękna wcielenie”

Zabrałem się do pracy...

autor

Danillo

Dodano: 2006-09-29 00:32:20

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie