Do siego

sztorm pobudza ostatnią fale
szum w uszach przejście między drzwiami
kradnąc ukojenie nie zdążyłeś
uratować odłamek siebie

mając głupi śmiech krtań jak rynsztok
gasząc poczucie winy
z pewnością ukrzyżowałeś
wszystko wraz z Bogiem

i między butelkami poprószyło nocą
topnieje w dłoniach ze śniegiem uczucie
podtrzymuję w blasku oddech

dopalacze na zachmurzonym niebie
z szampanem rozerwane kończyny
obietnice rozświetlają drugie niebo

po drugiej stronie za oknem
kończy się flaszka na stole
i zastyga już na drzwiach
wyłapując noworoczne winszowanie

rozkochana rozpacz jak co roku
jak w bezwarunkowej przynależności
duszącej się przy drzewie
w zapomnieniu z okrzykiem do siego ...

autor

wiatr z północy

Napisany: 2015-01-03 Dodano: 2018-01-03 15:25:04

Ten wiersz przeczytano 831 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie