DOM PŁONĄCEGO NIEBA

Twój wiersz pozwolił mi się wyłączyc z rzeczywistosci
na ponad 20 min... jest berdzo "naemocjonowany" jeśli
moge się tak wyrazic przez co jakby mnie przyciaga do
siebie bym czytał go po kilka razy... a propo formy to
podoba mi się użycie i wkomponowanie "Słodki sens
istnienia" i "świat żywego piękna"... Pozdrawiam

szczęście i radość z domu rodzinnego będzie tylko gdy
wszyscy wspólnie będą o niego dbać, darząc się
wspólnie zaufaniem i miłością.

To jak jest z furmanka.W pare koni lżej ciagnac
furmanke po d góre, w pojedynkle ciezko.Ładny wiersz
mówiacy po prostu o życiu

Uczucie mi nieznane - nie wypowiem sie .

Wiersz o pięknym przekazie uczuć, porusza jedną chyba
z najważniejszych spraw dla człowieka jaką jest "dom".
Brawo!

metafory owszem ale taki smutny, dobrze, że na końcu
są słowa "kocham Cię"

Te słowa zastępują prawie cały Twój wiersz, który jest
tylko delikatnym uzupełnieniem.

Każdy ma swój Port, każdy ma swoją przystań..starajmy
się dbać o nią, a ona zawsze nas do siebie przyjmie.

urzekaja mnie metafory....posklejane plastry trosk
codziennych
smutek i rozpacz mur zbudowały i dręczą
Cię....super...całość...jest świadectwem mądrości
Twojej Ulu..Pozdrawiam serdecznie

Masz racje,budowanie domu życia tylko wtedy da ciepło
,radość i satysfakcje kiedy buduje się razem.szczęścia
nie można doznać w pojedynkę więc zaprawę pod cegiełki
dnia codziennego urabiać trzeba we dwoje.
Pozdrawiam i cieszę się,że znów słowo kocham zawitało
u Ciebie.