Dwa Oblicza Samotności

AUTOR: BARTŁOMIEJ KOZAK [SZKIC]
[25 stycznia 2018]

Samotność jest zdradliwa, niczym małżonka cudzołożna. Ten, kto kiedyś ją poślubił i doświadczył jej krzywdzącej miłości, nigdy nie odważy się stwierdzić, że nie może nie być skrajna i ambiwalentna w swych uczuciach. Bo jednego dnia - potrafi być inspiracją, a z kolejnym przebudzeniem, następnym brzaskiem - opuszcza - stając się morderczynią wszelkiej nadziei, wywołując szkwał w sercu, karmiąc duszę katuszami...To wariatka. Wiem o tym, bo ja za młodu zostałem z nią zeswatany i trzeba mi przy jej licu obcować, miotając się z odrzuceniem, które stało się wynikiem mojej nieodzownej miłości do Artysty - Kompozytora, który łaskawie pozwolił nam tańczyć w rytm w tejże dystyngowanej Etiudy...
Ach... Stronią ode mnie nawet dysponenci o pękach zmierzwionych kudłów, muśniętych srebrem; bo jam starszy jest, aniżeli starszyzna starzejąca się... I to w skórze młodzieńca, który duchem swym, sięga moralnością dalej niźli spróchniali w swym ciele. Bo nie potrafią mi dorównać w mądrości i moralności. W jaki sposób? Arogancją ordynarnie szarżują i spółkują z obłudą, jakoby one były ich najbliższymi powiernicami. Czy to powód do chluby, kiedy otwarcie to przyznaję, że więcej mam rozeznania, pomiędzy poczciwością a nikczemnymi postępkami? A może tknęło mnie niczym ich wnętrza, znamię próżności, którym się bezczelnie obnoszę? Skądże! To monolog żalu wskutek niebywałego utrapienia, a nie chełpliwość...
Albowiem jak wystrzegają się Boga wszystkie wzniosłe jestestwa, tak te, wyszczerbione, pozbawione intelektu łby, kwaszą się na mój widok. Dlaczegóż? Bo jam Jego kamratem. Nienawidzę wraz z nim - parszywej nieprawości jątrzącej się z pierwiastków istnienia, które jawią się uszom. Żarliwość mnie pochłania, popychając ku piętnowaniu ich bezeceństw... Mój język staje się dla nich jakby płomieniem, który wykręca ręce i nogi ich pyszałkowatości skwierczącej ze wstydu, topiąc ich bałamuctwa, jak tłuszcz jadło na ruszcie. Przeto żaden nie chce ze mną przebywać. Bo te truchła żegnają się z rozumem, a bezprawiu się rzucają w ramiona. Jak by tego było niewiele, to na domiar sprośności oddają się zamroczeniu, wznieconemu zleżałym gronem...Szaleństwo! To właśnie żniwa parszywego, odwiecznego bytu, co zowie się nieskromnie: "Inanis Gloria". Ale spokojnie, cierpliwości... Ten szubrawiec niebawem na wieki skona.
Lecz wracając do samotności - chociaż pomogła mi zdobyć umiejętności, tudzież pozwoliła spojrzeć w człowiecze serca i widzieć nawet ponad nimi, Twymi udręczonymi przez nich oczyma - to jestem pomimo tego wpędzony jak Ty, w przepaść odosobnienia... Bo poznałem Prawdę, odsuwając się od Kłamstwa. Jednak oni wszyscy, żyją w przyjaźni z bałamuctwem - hołdy mu biją.

autor

Kozak25

Napisany: 2022-12-19 Dodano: 2022-12-19 05:41:11

Ten wiersz przeczytano 941 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie