Ekshibicjonizm społeczny

Nie muszę się z nią spotkać
by wiedzieć co tam słychać,
nie muszę się z nim widzieć,
nie muszę o nic pytać.
Bo każdy z nich ma profil:
GDZIE,
PO CO,
Z KIM
I KIEDY.
Chodź dawno nie widziany
wiem jednak, że ma dredy.

Nie muszę być na ślubie,
komunii, urodzinach,
w "znajomych" widać wszystko
kto "friend" z kim, kto rodzina.
I jaką miała suknie,
za ile ją kupiła,
gdzie była na sylwestrze
i z kim tę noc spędziła.
Nie muszę słuchać plotek,
że kupił opla w gazie,
w folderze kilka zdjęć - zapewne tak na razie.

Nie pytam, a wiem wszystko,
nie szukam, a znajduję
i widzę jak prywatność zanika,
w oczy kłuje.
"To ja i moja plazma",
"my z żoną na wakacjach",
"to nasza mała Krysia",
"doktorat mam od dzisiaj"...
Dziś wszystko jest na pokaz
i szczęście pod publikę,
a ważne jaką mają na co dzień ust mimikę.

Ten świat to ich przykrywka,
kompleksów uleczanie,
ja wierzę w świat realny, nie jego naginanie.
Więc przestań przyjacielu
lajkować co popadnie
nim palce cię zabolą,
a laptop w końcu padnie.

Dla wszystkich żyjących w wyimaginowanym świecie;)

autor

Viktoria67

Napisany: 2009-09-25 Dodano: 2015-09-25 12:28:37

Ten wiersz przeczytano 1175 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Ironiczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie