Ernestowanie
W zębicznym podobieństwie uśmiechu
Się mieści życie całe
My
Splątani poezji osnową.
Jak chlebowe ciasto ugniatając słowo.
Zapełniamy
Stronice siebie samych.
Gorzką czarę prozy
Pijemy
Ciszą ogłuszeni,
Zmienieni.
I coraz bardziej
Tajemni.
Literackie dusz zbratanie,
wzrok wbity w obiektyw lustra.
Pustka.
Moje Ernestowanie...
Komentarze (4)
"Ernestowanie", świetne, z wielkim podobaniem dla
przekazu, pozdrawiam serdecznie.
Jak chlebowe ciasto ugniatając słowo.
Zapełniamy
Stronice siebie samych.
- piękna fraza.
Wpleceni między strofy
płyniemy grą słów,
marząc zapominamy
o codzienności.
Chwila, w której poza nami
nic się nie liczy,
jest pięknym snem i nadzieją.
Zobacz nawet księżyc
uśmiecha się na dobranoc.
Z podobaniem wiersz. Pozdrawiam
"Ernestowanie" pięknie oddaje głębię procesu pisania,
łącząc życie z poezją i przekazując uczucie
tajemniczości oraz zmiany, jaką ta praktyka przynosi
we wnętrzu autorów i czytających.
(+)