Historia pewnych oczu

"Jest taka miłość, która nie umiera, choć zakochani od siebie odejdą." — Jan Twardowski

Zaczęło się wiosną, przy jeziorze
zachwyt przyrodą, błysk fascynacji
zmieniały się barwy, kiedy patrzył
w oczy, mieniące się szmaragdowo.

Patrząc w górę, w lazur niemal włoski
beztrosko śledzili rój obłoków.
W dni szalone, w tamtym tchnieniu wiosny,
w oczach jej kwitła świeża zieloność.

W lato cudów, z niebem z haftem w gwiazdy,
kochali się w noce nazbyt krótkie,
rano odpływały szczęścia łódką
jej oczy, całe w perłowym blasku.

Zimą, gdy płakała w pokoju pustym
kolory wyblakły w szklistej zasłonie,
bez jego oczu barw pozbawione
matowoszare, oczy jej smutne.

2009.01.07

autor

Biala dama

Dodano: 2009-01-08 00:01:19

Ten wiersz przeczytano 926 razy

Oddanych głosów: 23

Rodzaj Sylabiczny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie