Interpunkcja życia

I znowu człowiek niszczy człowieka,
obraca w nicość świat wielu prawd,
dobre zwyczaje dawno zaniechał,
chce według swojej zasady grać.

Sztywne umysły patrzą z oddali
w zgaszone oczy rutyną skarg,
dla nich paragraf jest najważniejszy,
choć gubi w punktach zwyczajny ład.

Nic im do tego, że wiatr gdzieś dmucha,
albo ,że komuś brakło na chleb
- jeśli bezradny, w dziurawych butach
niech sobie idzie - gdzie rośnie pieprz…

Dziś podłość ludzka i zwykła zawiść
przybiera postać gada spod lamp,
wciąż zapomina o sprawach ważnych,
które dotyczą wręcz całych mas.

Słychać na falach kłótnie o szczegół;
mało istotny, choćby o frak,
nie ma w tym ładu, składu i sensu,
ważne by tylko wypełnić czas.

A to że nikną pieniądze w kraju,
że bezrobocie, bieda i płacz
kogo naprawdę dziś to obchodzi,
nie ma rozwiązań, nie ma - więc patrz!

W teczkach schowane przeróżne karty
kiedyś pokażą prawdziwą twarz,
wtedy zapewne skończą się żarty,
zapłoną serca, zapłonie świat.

25.02.2011 Maria Sikorska

autor

Maria Sikorska

Napisany: 2011-02-25 Dodano: 2013-04-14 09:21:26

Ten wiersz przeczytano 2029 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie