Jak feniks

Dystans do świata i idealna równowaga
w imię przemijania moc przebaczenia
siły serca to od człowieka wielkiej wymaga
zamiast krzyku gniewu złoto milczenia

czas biegnie nie spoglądając za siebie
miłość woła głosem czystym i doskonałym
tym razem sił tej w złości nie zagrzebie
chociaż człowiekiem jestem przecież małym

z popiołów jak feniks znów się narodzę
ciszą okryję fałszywe z czeluści podszepty
właściwą ścieżkę wybiorę na mej drodze
ubiorę swą prawdę w życia różne aspekty

w wewnętrznej walce zwycięstwo ogłoszę
sen się wyśni i odnajdę utraconą drogę
wszechmoc miłości na wiary ołtarz zanoszę
poddać się już teraz przecież nie mogę

autor

jaro 37

Napisany: 2015-04-03 Dodano: 2015-04-03 20:05:30

Ten wiersz przeczytano 2506 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie