Jednak inaczej... Proza.

Czy zawsze musi być cierpienie, by ktoś drugi mógł być szczęśliwy...

Jak rok temu wiatr majowy szemrze i szeleści
wśród bzu rosnącego tuż obok altanki
i wyciąga ku słońcu kiście liliowych,
aromatycznych kwiatów, zielenią się lekko
falując paprocie, na ich liściach igrają
promienie słońca, za nimi błękitnieje
morze fiołków, dywanik z mięty wkomponowany
w zagon rozkwitłych złotych żonkili, cały
sad tonie w śnieżnobiałych kwiatach wiśni,
bladoróżowych jabłoni, na grządce bielą się
kwitnące truskawki i poziomki, w wierzchołkach
drzew rozbrzmiewa śpiew raszek, z sadzawki opodal
słychać rechot żab unosząc się ponad laskiem,
niezapominajki nad brzegiem strumyka, w cicho
szemrzącej wodzie odbija się cień młodej, wiotkiej
osiki, strojne brzózki ubrane w biel i zieleń błyszcząc
mienią się w świetle słońca, patrząc na to , ma się
wrażenie, że za obłokami ukrył się duch barw,
o zmierzchu wieczorne niebo kąpie się w cudnych
blaskach różowych i złotych, dwa kosy zrobiły
sobie krótki wypad z sąsiedniego ogródka
sadowiąc się z upodobaniem na gałęziach
kwitnącej czereśni, świeży wietrzyk przypływa
od strony lasku brzozowego szumiąc tajemniczo,
bo był świadkiem wielu spotkań, nad ogrodem
całowanym promieniami księżyca rozciągają się
mleczne, białe mgły, u góry złotem migocą
miliony gwiazd…wszystko….tylko ciebie
tu nie ma, a tak bardzo mi cię brak….
Tessa50

autor

Tessa50

Napisany: 2010-05-07 Dodano: 2010-05-08 10:12:27

Ten wiersz przeczytano 1101 razy

Oddanych głosów: 35

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie