Jestem kobietą

Idę odważnym krokiem
już się nie boję
sztormu i burzy,
nie krzycz-proszę
jestem kobietą
szłam przez stulecia
niosąc ciepło
i iskrę z rozpalonego
ogniska,
ugniatałam ciasto
okrągły chleb
leżał słonecznie-żółty
na haftowanej serwecie
i gliniany dzban
z chłodną wodą,
zapach świeżego chleba
wskaże ci drogę,
błądzisz szukasz piękna,
jestem szarą jesienną
słotą,
a czasem brzydota
rozkwita wczesną wiosną
czy i moja twarz
musi być urocza?
jestem naturalnie
zwyczajna tak jak
życie

autor

NiebieskaDama

Napisany: 2011-03-11 Dodano: 2011-03-12 08:19:44

Ten wiersz przeczytano 880 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie