Jesteś moim brakującym puzzlem
Odpływam od upragnionej przystani,
Chociaż widok jej urodziwy tak rani.
To nic, że łza wpada do morskiej toni
jak ja w swego smutku zadumę.
Dopóki wiara że wrócę - nie umrę!
To nic, że z każdą falą dalej od latarni
a kolejna sekunda to jakby tygodnia dni.
Weź bądź wtedy mądry, twardy i ogarnij,
(z łzami z zatroskanej twarzy rękawem)
pozostawioną cząstkę - siebie skrawek.
To nic, że ta brakująca część w otchłani
tysiąca innych, (skoro jej brak), do
granic
wytrzymałości tęsknotą swą ciągle mami.
Świadectwem, że bez Ciebie Twój kochany
choćby tylko jednym puzzlem lecz
wybrakowany
autor
Arturro
Dodano: 2019-12-19 12:56:37
Ten wiersz przeczytano 1169 razy
Oddanych głosów: 18
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (37)
Sądzę, że najlepiej jest układać puzzle z miłości
prawdziwej, albo starej dać szanse, ale puzzle ułożyć
od nowa, pozdrawiam Arturro, na duże TAK.
@Krystek tamta układanka już taka zostanie
niekompletna raczej
Pozdrawiam
Grzegorzu puzzle ;) na 100 procent;)
Pozdrawiam
Marylko trzeba szukać czasami nowej układanki ;)
Pozdrawiam dziękuję za komentarz
Cierpliwości, wszystko dobrze się ułoży. Żar miłości
nie przygaśnie. Pozdrawiam serdecznie:)
A tych puzzli setka, tysiąc-
nie wiem który, mógłbym przysiąc.
Pozdrawiam Arturze, gdzieś już czytałem?
Życzę kompletnej układanki ze wszystkim potrzebnymi
puzzlami.
Pozdrawiam serdecznie :)