Kołysz mnie, kołysz...

Kołysz mnie, kołysz w swoich ramionach
Póki ostatnia gwiazda nie skona
Póki nie błyśnie na horyzoncie
Nadziei słońce

Śpiewaj mi, śpiewaj twym serca biciem
O tym jak piękne może być życie
O tym jak krótkie mogą być chwile
Nocy motyle

Otwórzmy okna, wypuśćmy zmory
Zwątpienia, lęki, złości potwory
Pobłogosławmy czyste powietrze
Światłem na wietrze

Zapalmy złote lampy oliwne
I zapomnijmy że coś jest dziwne
I zapomnijmy o wszystkich smutkach
Bo noc tak krótka

Unieś mnie, unieś bardzo wysoko
Tam gdzie się tęcza kłania obłokom
Tam gdzie anioły na wysokości
Przyjmują gości

A ja ci iskrę w ogień rozpalę
Będę pożarem w szalonym szkwale
Będę syreną w najsłodszym śpiewie
Czym jeszcze? – nie wiem....

autor

antanika

Napisany: 2008-07-10 Dodano: 2008-07-11 08:51:44

Ten wiersz przeczytano 1088 razy

Oddanych głosów: 33

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie