W królewicza zaklęta
Już nie pamiętam, że kochałam
kogoś, kto nie był wart tego,
dziś serce me wolność upaja
mogę pokochać nieznajomego.
Co miłość z nami czynić może
wcześniej wiedziałam i co z tego?
Gdy ją spotkam - to się ukorzę,
jak ćma polecę do żaru gorącego.
Płonę, jak róża czerwono-pąsowa
choć kolce poranią moje ręce,
fala zapachu, swą wonią zmysłową
z niebytu istnienia wyrywa serce.
Jej ciepłem ogrzewam się cała
na drogę przez życiowe zakręty,
wciąż wierząc, jak dziewczynka mała,
że przybył ten królewicz zaklęty.
autor
LuKra47
Dodano: 2014-03-11 12:07:31
Ten wiersz przeczytano 1483 razy
Oddanych głosów: 33
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (37)
Ładna jest ta Twoja miłość w królewicza zaklęta.
Pozdrawiam cieplutko.
Trochę poprawek dokonałam bardzo udanych:)
pozdrawiam wszystkich :)
Uff, trochę się po drodze zmartwiłam, że preferujesz
inną miłość:))) Odetchnęłam, "podobasię"
Ładna romantyka.
drogi Vick Thorze przekomponowałeś pięknie mój
wierszyk, który bardzo ładnie wybrzmiał ale dla mnie
ta miłość będzie Królewiczem wymarzonym.Bardzo dzięki
za drugą wersję i pozdrawiam:)))
Ładnie! pozdrawiam Staszko:)
Ja też w to wierzę. Pozdrawiam LuKra
jest takie przysłowie, lepiej spróbować i żałować niż
żałować, że się nie spróbowało
pozdrawiam:)
Dobry, uroczy, romantyczny wiersz:)
Pozdrawiam serdecznie
Bardzo romantyczne refleksje :)
wiara czyni mocnym :)
Niech się spełni.
Pozdrawiam
Obys znowu spotkala krolewicza!!
Pozdrawiam
A kto w nią nie wierzy...
Pozdrawiam, LuKro :)
Wierzysz w miłość, to dobrze.
Ja już nie.
Pozdrawiam:)