Malarz

Zmyjcie mnie z powierchni tak czystej oraz tak białej,
zmyjcie mnie z powierzchni ostatecznie doskonałej,
że kiedy kto się w niej przejrzy, zastygnie w bezruchu,
aby wnet zostać zdmuchniętym niczym garstka puchu.

Pchnij mnie w groteskowe formy
nieznanego universum.
Zrób tak, jeżeli uważasz,
że ma miłość nie ma sensu.

Zawrzyj mnie w centrum swych planów naczelny strategu,
daj mi moc, a ułaskawię dezerterów, zbiegów,
daj berło, a władcą będę światłym i łaskawym,
co złe w duszy mej odejdzie gdzieś do ciemnej nawy.

Pchnij mnie w szereg działań mężnych,
ostatecznych, niebywałych,
jeśli sądzisz, że w miłości
tkwi porządek doskonały.

Malarz postać pewną rozmył, później ją wyostrzył,
obraz zyskał na szczegółach, aby stać się prostszym.
A naprawdę nawet twórca ten nie ma pojęcia,
czy mi lepiej pustym być czy tkwić w uczuć objęciach.

autor

Sigul

Dodano: 2006-10-16 13:20:30

Ten wiersz przeczytano 488 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie