Marcowe gody

W sobotni dzień marca, o chłodzie poranka,
słońce kolor miało jak płomyk z kaganka,
po chwili rozbłysło tysiącem promieni,
ukazując scenkę graną z ptasich cieni.

Oto kilka wróbli harmider czyniło,
kosa żółtodzioba z zapałem goniło,
aż usiadł na czubku orzecha włoskiego,
szukając w tym miejscu spokoju świętego.

Słoneczkiem ogrzany, spokojniejszy znacznie,
rozpostarł skrzydełka, dziwnie, wprost cudacznie,
i czub czarnopióry zaczepnie nasrożył,
gardzielą poruszył nim dziób swój otworzył.

Potem wydał dźwięki jakby próbę czynił,
niezadowolony, krzykiem gardło winił,
pomachał ogonkiem, pewnie dla rozgrzewki,
wziął głęboki oddech i rozpoczął śpiewki.

Powtarzając wprawki głosem przygaszonym,
pozbawionym mocy, zimnym, umęczonym,
gwizdał cichuteńko z gardziołka słabego,
ciągnąc ptasie nutki bez fałszu żadnego.

Nagle cud samiczka sfrunęła do ptaka,
usiadła tuż obok, patrząc na śpiewaka,
nadstawiła uszu, koncertu ciekawa,
wciąż dreptała w miejscu, gotowa bić brawa.

Samczyk chcąc występem wywołać wrażenie,
krtań mocniej zacisnął zwiększając ciśnienie,
a gdy się rozśpiewał i roztańczył cały,
to gwizdy donośne do nieba leciały.

Bawiąc się dźwiękami, cichł i głos podnosił,
a czar jego treli miłość wkoło głosił,
na koniec nagrodę wziął za swe śpiewanie,
podziw tej samiczki i wieczne oddanie…

autor

M.N.

Napisany: 2018-03-17 Dodano: 2018-03-17 09:42:37

Ten wiersz przeczytano 1639 razy

Oddanych głosów: 45

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie