Maria

chciałbym wznieść pomnik byś nieśmiertelna
w kobiercu kokard i leśnych kwiatów
miłość ojczyzny zawsze tak cenną
z mroku przeszłości przyniosła światu

posąg z poezji wciąż pełnej pasji
choćby już granit w proch się obrócił
żeby swym żarem nigdy nie zgasłym
tęskność za patrią mógł u nas budzić

statuę z wersów które pobiegną
pokruszą lodem zmrożone serca
niebiańskie strofy pieśnią na wieczność
poniosą pamięć o kosynierce

obelisk piękny jak twe źrenice
kiedy pod łódzkich kobiet sztandarem
walcząc oddałaś swe młode życie
za wolność kraju i świętą sprawę




24.II.2021 roku minie 158 rocznica Marii Piotrowiczowej, która zginęła w jednej z największych bitew Powstania Styczniowego, pod Dobrą. Okrążony przez Rosjan oddział uległ rozproszeniu. W las wycofali się strzelcy, uciekła piechota.
Grupa zgromadzonych pod sztandarem powstańczym straceńców, w tym cztery kobiety, które przystąpiły do oddziału, a wśród nich Maria – dziedziczka z podłódzkiej wsi, mimo wezwania do poddania, do ostatniej kropli krwi biły się z wrogiem.
Maria zabiła dwóch kozaków, pod trzecim ustrzeliła konia, zanim sama padła od rosyjskich pik. W chwili śmierci była w ciąży, miała 29 lat.
Przystąpiła do oddziału, solidaryzując się z mężem Konstantym, nauczycielem z Chocianowic. On również został ciężko ranny, i zmarł po kilku dniach w szpitalu. Małżeństwo pochowane zostało na cmentarzu Starym w Łodzi. Na polanie w lesie koło Dobrej upamiętniono Marię granitowym głazem z płytą informacyjną.

autor

Bogumił1

Napisany: 2021-01-17 Dodano: 2021-01-17 21:26:03

Ten wiersz przeczytano 1313 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie