Milczący księżyc

Nie wiem czy jest to do końca wiersz, sami oceńcie.

Znowu głód.
Czuję jak wbija się w mój żołądek.
Rozdziera mnie na części, jak kartkę papieru.
Widzę jak drżysz.
Twe ciało przeszywa spazm strachu.
Boisz się mojej lodowatej skóry.
Wiesz, że kiedyś przyjdzie twoja kolej.Może już przyszła?
Nie, szybko wyrzucam tę myśl z głowy.
Ale wtedy ból powraca.
Chwyta mnie za wnętrzności i rzuca o ścianę.
Przygniata mnie swoim ciężarem.
Widzę wszystko jak przez mgłę.
Twoja sylwetka zbliża się do mnie.
Czuję słodki zapach, który wciska mi się w me płuca.
Napełnia usta słodkim aromatem. Duszę się.
Nadchodzi moment, kiedy wszystko zaczyna wirować.
Me ruchy, coraz bardziej wymuszone, stają się powolne.
Nie panuje nad nimi. Wyciągam w twoją stronę me chciwe ręce.
Uciekaj!
Biegniesz, ale to tylko powoduje całkowitą utratę panowania nad ciałem,
które dawno powinno się rozłożyć.
Nie wiem kiedy dogoniłam ciebie, kiedy chwyciłam twe ręce,
a ciało przysunęłam do siebie.
Pozostał tylko ten zapach, który przyprawiał mnie o mdłości.
I coś ciepłego w ustach. Moja świadomość wróciła po chwili.
Leżałam w całkowitej ciemności.
Twoje ciało było tuż przy mnie, wygięte pod nienaturalnym kątem.
Czułam jak ciepłe łzy spływały po policzkach.
Twa twarz, wyrażająca więcej niż dałoby się opisać, wryła mi się w pamięć.
Widziałam ją długo, kiedy tylko zamykałam oczy.
Ile jeszcze istnień będę musiała zniszczyć?
Księżyc wyszedł zza chmur oświetlając miejsce mego mordu.
Gdzieś w oddali rozległo się bicie dzwonu:
ciche i smutne...

Pamięci Elen.

autor

Amywiel

Dodano: 2006-12-02 17:47:49

Ten wiersz przeczytano 552 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie