Modlitwa.

Tym co konają zechciej dać nadzieję,
by nie odeszła wraz z ostatnim tchnieniem.
Gdy niebo nagle całe ciemnieje,
gdy wszystko staje się już cieniem.

Bądź im promieniem bądź drogowskazem,
kiedy szybować będą z wiatrem po niebie.
Niezłomną Panie daj im odwagę,
niechaj bez lęku kroczą do Ciebie.

Nam zaś co jeszcze na tym łez padole,
przemierzać mamy szlaki wytyczone,
daj moc abyśmy w codziennym mozole,
nie pogubili się w dróg ogromie.

I zechciej dawać nam co dzień nadzieję,
kiedy los chłoszcze nas niemiłosiernie.
I wiatr bez przerwy w oczy wieje,
a w serca świat nam wbija ciernie.

Abyśmy kiedyś gdy przyjdzie pora,
i zgaśnie w nas życia promień,
tułać się nie musieli po polach,
lecz by nas Twoje pochwyciły dłonie...

Andrzej Tomasz Maria Modrzyński
09.02.2013r.

autor

Gladius

Napisany: 2013-02-09 Dodano: 2013-12-30 15:19:16

Ten wiersz przeczytano 1734 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie