Na bogato

Miło przeczytać było...
+ Pozdrawiam

śliczne wersy:)

Wiem o co Panu chodzi.Poezja rządzi się swoimi
prawami. Nie jest podana językiem potocznym.Nie
mówię,że wszystko jej wolno, ale zapewne posługuje się
bogactwem środków wyrazu jak epitety,
metafory...Personifikacje czy dźwiękonaśladownictwo
jest niczym dziwnym i uważam, że moje środki językowe
przesadne nie są zresztą poezja granic tu nie stawia.

Ależ tu nie chodzi o naśladowanie, tylko
przemyślenie, czy wyobraźnia powinna szukać
natchnienia w rzeczywistości, czy też wszystko jej
wolno, a konsekwencją śmieszność lub co gorsze -
niedorzeczność.

Pani Kazimiera nie stroni od metafor i ma swój
niepowtarzalny piękny styl. Wszystko zależy od
wyobraźni autora. Nie chcę nikogo naśladować i
powielać.Patrze na przyrodę oczami wyobraźni i staram
się wyrazić uczucia, które towarzyszą mi w obcowaniu z
nią. Zabieram czytelnika do krainy mojej wrażliwości,
a on może ze mną pójść, albo nie, bo inaczej czuje,
niż autor. I to jego święte prawo. Dziękuję za
wiersz, który mi się podoba.Pozdrawiam serdecznie.

Chociaż w tym wierszu egzaltacja nie dominuje, to jest
zauważalna.
Szkoda, że w "Wierszach znanych" brakuje Kazimiery
Zawistowskiej. Przytaczam jeden z jej wierszy:

Wieczorem

Z tęczy i ze krwi chmury łunę plotą,
Niebo się krasi bajecznymi kwiaty
Płyną obłoczne purpury, granaty,
Fiolety, wstęgą przetykane złotą.

I cała ziemia zdaje się pieszczotą
Utkana z kwiatów słońca i uśmiechu,
I cała ziemia zdaje się bez grzechu
Jedną olbrzymią miłosną tęsknotą.

Więc wśród tych blasków, co się złotem jarzą,
Ramiona w przestrzeń gdzieś ślą uścisk miękki
I na pierś czyjąś chce się upaść twarzą,

I otoczoną być kochaną ręką,
I z ust stęsknionych wszystkie przelać skargi
W czyjeś kochane, czyjeś słodkie wargi...

Mam cichą nadzieję, że ten wiersz zachęci nie tylko
Panią ale i inne autorki na Beju, do bardziej
powściągliwego opisywania przyrody.

/Noce coraz dłuższe, dniom się nie chce wstawać./mnie
tez nie,ale czytając Twój wiersz mam ochotę żyć i
wyjść z domu...Piękny!

za Tadeuszem i dodam pięknie .. :))

Wiersz piękny, cóż tu jeszcze dodać,
że jednak lata trochę szkoda!
Pozdrawiam!

ojoj, pięknie!

Nawet nie wiesz jak lubię
Twoje ciepłe poetyczne teksty.
Twoje wiersze mogę czytać
w nieskończoność i zawsze
sprawiają, że się wzruszam.
Miłego dnia Magdo:}

Pora na wiersze w jesiennym klimacie. Lubię :)
Miłego dnia, magdo*

Dziękuję nowym gościom za chwile przy
wierszu.Pozdrawiam.

jesień cieszy oczy bogactwem kolorów i delikatnym
ciepłem - jest piękna i Ty to w cudownym wierszu nam
pokazałaś:-)
pozdrawiam

szkoda lata, ale gdyby było cały czas, nigdy byśmy nie
zobaczyli
uroków jesieni.
Piękny wiersz
Pozdrawiam serdecznie