Ostatnie życzenie

W końcu na zawsze odeszło marzenie,
co zrodziło się gdy z duchem lasu wędkowałem.
Wtedy szczere złoto z wody złowić chciałem
by spełniło się życia mego jedyne życzenie,
by do nieistniejącej mej świątyni nigdy się nie wdarły
gaszące ogień domowy, zimne słowa,
by od nienawiści Bóg świątynię mą zachował,
by miłe wspomnienia, których nie było nie umarły.
W końcu na zawsze odeszło marzenie.
Burze gniewu obudziły płynący kaskadami lizozym
zatapiając płomień i szczerego uśmiechu obozy,
gasząc szansę na rozbitej rodziny zjednoczenie.
Do drzwi świątyni już berłem swym uderza
upadły inkwizytor narzuconego boga.
A z nim oręż jego: fałsz, ból, zniszczenie i trwoga.
Lecz i ten szturm przetrzyma mej świątyni wieża.
Gniewem przeciw gniewowi najeźdźcy się zwróci,
złamie berło, prawdzie fałsz, męstwu ulegnie trwoga.
Szarżą siły swego gniewu puści na wroga
by odszedł jak marzenie, które nigdy nie powróci…

autor

Morhen

Dodano: 2006-12-15 21:17:56

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie