Perła
Dzień już noc dogonił
sen wyściela smutkiem
złote blaski trwoni
życie takie krótkie
noc przejmuje władzę
srebrem czerni oczy
tworzy w sercu skazę
błazen strach się poci
czarny płaszcz królowej
smutek paź najmilszy
skłonił przed nią głowę
kontempluje w ciszy
dotyka mnie berłem
marnego człowieka
oddaje swą perłę
samotność już czeka
Komentarze (14)
myślę, że twoich wierszy rekomendować nie trzeba:):):)
Tak napisane, że ta samotność w nocy wydaje się czymś
dobrym, pięknym.
Wiersz bardzo ciekawy. Człowieka czas nieustannie
doświadcza, aż w końcu dopada go marność i samotność.
Taka już kolej rzeczy.
Podoba mi się to, w jaki sposób budujesz nastrój.
potrafisz pięknie pisać, dzisiejszy wiersz najlepszym
przykładem jak można niezwykle sugestywnie napisać o
samotności
brrrawooo,,,,,i nie jest to wcale rewanż .....
Ja tylko czasem boję się samotności, kiedy zapada
głucha cisza i nie słychać nawet najmniejszego szmeru.
To właśnie wtedy jak ten "błazen strach się poci".
Pozdrawiam.
Pięknie ujęta samotność, jakże dokuczliwa gdy zapada
zmierzch....
Piękna jest ta twoja perła, ale okryta smutkiem
zapadającego zmierzchu i nocy.
Pięknie ujęty temat samotności.Dobre matafory.
To prawda ,ze uzyles pieknych metafor. Takie wiersze
sprawiaja ,ze mam dreszcze. Samotnosc w ciemnosci.
Wiersz odnosze osobiscie do mojego p.t. "Alienacja"
Wszak Tobie towarzyszy, królowa nocy i ciszy. Czlowiek
w marnosc popada, gdy swiatła cichną,a serce próżno
czeka zbawienia w zawieszeniu. Ten wiersz zasluguje na
docenienie.
Samotnosc jest smutna to prawda .
Ten wiersz jest jak perla , czytajac mam wrazenie ze
piekne metafory blyszcza w kazdej strofie.
Pozdrawiam serdecznie !
smutek zawsze zdąży bo dzień krótki gdy czas jego się
wydłuży blask perły zaświeci Wiersz nostalgiczny
refleksyjny bardzo piękny Pozdrawiam
Piękny wiersz o życiu w samotności.