w piasku pamięć zgubiła

Tym, którym miłość zabiła choroba Alzheimera a życie rodzinne zmieniła w piekło na ziemi.

to co z lustra wyziera
jej pamięci nieznane
a z wrogością przywiera
czyniąc życie przegranym

świat się skurczył w przestrzeni
kształty starość powleka
tylko błotko weseli
wygląd figur polepsza

klan złośliwców olbrzymich
ciągle dręczy strach sieje
zupa z piasku pożywi
klocek w majtkach – jak grzeje

drogi dziwne donikąd
za mą ścieżką ja płaczę
kredą z kupy pachnącą
ja ją wskażę na ścianie

*****
znowu mroczna zabawa
w piasku pamięć zgubiła
babek cała zastawa
odzież błotem zbrudziła

byle nam nie uciekła
ścieżką w światy dzieciństwa
tam gdzie pamięć umiera
czas się wstecznie przelicza

matka co nas wydała
dziś rozpoznać nie może
ciągle w strachu, że sama
porzucona my obce

poświęcenie stracone
by przywrócić do życia
bólem klęski znaczone
dni co pustka porywa

nic nam jej nie przywróci
miłość złością wyplewia
już się nie da przytulić
strach z nas samych wyziera…

2010-10-18 Puchała

Dylematem zawsze zostanie: patrzeć jak oddala się najbliższa wam osoba czy przekazać na zawsze ją do specjalistycznego ośrodka, który będzie podtrzymywał jej trwanie.

autor

stary

Napisany: 2010-10-18 Dodano: 2010-10-19 10:29:11

Ten wiersz przeczytano 1001 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie