Podskó(u)r (popr.)

Mówiła:

masz zbyt miękkie paznokcie, wiec mnie nie wydrapiesz
z siebie, i zęby mleczne, więc mnie nie wygryziesz
i nie zaboli wcale, gdy wejdziesz tak mocno,
niecierpliwie, jak wtedy na strychu, gdzie bejcą
pachniało pod rozgrzanym dachem z cienkiej blachy,
na którym stada kotów wygrzewały kości.

Pod spodem mocno wrzało, dach jak ta pokrywka
dusił wszystko, zasłaniał, kiedy się zderzały
dwa światy, w „moje- twoje” graliśmy łapczywie,
a szorstkie nitki koca tarły ciała, deski
szły migiem w cienkie drzazgi, nasiąkały. Potem.
Pukaliśmy do nieba. Pukaliśmy głośno.

Chciałem wydrapać, wygryźć, zapomnieć o strychu,
dachu, bejcy, zapachach i kłębkach pajęczyn.
Nie potrafię, nie umiem, teraz wiem, że można
obciąć ucho na próżno - wciąż słyszę muzykę
tamtego lata. Mleczne zęby wypadły, lecz
nadal paznokcie łamię, za głęboko weszłaś.
Ty moja piękna zadro.

autor

komnen

Dodano: 2008-07-20 14:04:17

Ten wiersz przeczytano 995 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie