Poeci, poeci - piosenka.

Pewnego razu, kiedy zamieć las zasnuła,
w naszym domku zagościła miłość czuła.
Wpadła do rąk nam i została na chwil kilka,
taka przystojna, zgrabna dama, choć nie w szpilkach.

Poeci wiersze piszą właśnie dla tych dam.
Ja też pisałem, tak przyznaję rację Wam.

Poeci, poeci, poeci,
nawet nie wiecie jakże szybko ten czas leci,
kiedy się miłość nam zaplącze - stanie w sieni -
to, choć nie maj, i tak jest raj pośród jesieni.

A innym razem, pomyślimy, mróz nastanie.
Przychodzą chłody - z zimna ślozy wraz z rozstaniem.
Nasza dama, już ubrana, stoi w drzwiach -
zamierza odejść, mimochodem, jak w złych snach.

Poeci, kochani esteci!
Co kiedyś przyszło zaraz pewnie nam uleci.
Lecz wy nie płaczcie, moje rady są najszczersze,
wy potraficie z rozstań raport pisać wierszem.

Dlatego piszcie, poeci, o lesie,
o tej chatce, w którą miłość ciepło wniesie
i o tej damie, która płomień zmienia w chłód -
jest tak niezbędna, aby w strofach zmieścić cud.

Poeci, poeci, poeci...

autor

Galeon35

Napisany: 2017-02-01 Dodano: 2017-02-02 00:21:53

Ten wiersz przeczytano 929 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Oda Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie