W poszukiwaniu drzewa /proza/

Był czas, kiedy mocno zabiegałam o to spotkanie ale zawsze odprawiano mnie z kwitkiem.
Wtedy cechowała mnie ciekawość i upór, więc jak Syzyf konsekwentnie podejmowałam próby. Znacznie później, robiłam to z przyzwyczajenia. Wchodziłam do przedsionka, w którym nie było nikogo, tylko z rzężącego głośnika /taki sam jakie w niemowlęcym okresie PRL-u zawieszano w domach i w samym centrum wsi/ piskliwy głos nakłaniał do nauki pisma, bo era krzyżyków minęła.
Po co miałam się uczyć sztywnego języka? Stało się nieuniknione, zwątpiłam w mądrość skrzynek wyposażonych w lampę i nieuziemiony kabel. Od tej pory robiłam swoje, nie tracąc czasu na wizyty w przedsionku.
Na ciele wykwitły pierwsze tatuaże, wychodziły ze mnie bez przyzwolenia. Godziłam się na nie, bo nie kolidowały z sukienkami a pod zimową odzieżą, były niewidoczne.

Mijały lata, stawałam się coraz bardziej zapisana. Czasami patrząc w lustro czytałam z twarzy, najwięcej treści skumulowało się pod oczami. Wielokrotnie widziałam zdziwione spojrzenia i krzywe uśmieszki, równie naznaczonych znajomych. Jestem przekonana, że i ja bezwiednie obdarzyłam ich takimi samymi minami, chociaż wiedziałam co noszą pod skórą.
Dawno przestałam zabiegać o spotkanie, tym bardziej ignorowałam powtarzający się e-mail. Początkowo sądziłam, że to jeden z typu, ‘wróżka Hildegarda powie Ci jak żyć’. Nie otwierając, klikałam delete, maile odrastały jak łby Hydrze; odznaczanie jako spam, na nic. Wreszcie irytacja sięgnęła zenitu, otworzyłam, spodziewając się ogłupiających ofert. Tym większe było moje zdziwienie, kiedy odczytałam jedno, jedyne zdanie; ‘Czas się poznać’.
Z gardła wydostał się gromki śmiech, kiedy spostrzegłam, że znikają tatuaże a grawitacja nie istnieje.
Zachłysnęłam się myślą, że nie wszystko ‘what goes up, must come down’ * jedynie ‘show must go on’**

Po kilku dniach tradycyjną pocztą nadeszła przesyłka. Książka - zwyczajna w miękkich okładkach, jaką można nabyć na pchlim targu za symboliczny grosik. Wzrokiem zeskanowałam strony: niedokończone rozdziały, masa literówek, skreślenia, próby usuwania tuszu, aż do powstania dziury i niechlujne dopiski pomiędzy wierszami. Na końcu dwa słowa, ‘masz pytania?’ Nie, nie miałam, swoją drogą, musiał mieć niezły ubaw.
Durna, tyle lat szukałam, zamiast zawierzyć mądrości przysłowia: ‘ Pod latarnią, najciemniej’.




* według teorii wszystko co jest na górze, kiedyś w końcu musi spaść;
lub jak mówi stare przysłowie: ‘w życiu są wzloty i upadki’

** życie musi toczyć się dalej

autor

Donna

Napisany: 2018-02-16 Dodano: 2018-02-16 17:41:26

Ten wiersz przeczytano 892 razy

Oddanych głosów: 25

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie