RĄBEK NIEBA

Niewierna rozpaczy
Zmęczona goryczą
Żałosnych pomyłek
błędnym rozumieniem
Prężę mój umysł
otwieram duszę
bez obaw…
By spotkać się
z przeznaczeniem.
I gdy me oczy
udźwigną zaćmienie
Wzniosę się ponad
dziedzictwo szaleństwa
Sięgnę rąbka nieba
w bezszepcie omdlenia
W obojętnym geście
utulę się
szczęściem!









Anna Liber
01.10.2015

Wiersz z tomiku pt.: „Słońcem obdarowana”


Wszelkie prawa zastrzeżone.

autor

Anna Liber

Napisany: 2015-10-01 Dodano: 2017-05-21 11:09:41

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nieregularny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie