Radość smutku

W tęsknocie i smutku,
W radości i łez potoku,
Zepchnięta na margines życia,
Pozbawiona marzeń i uczuć.

Los siarczyste policzki wymierza,
Brutalna rzeczywistość niczym zwierz słabą dusze rozdziera.
Wykonawca czynów haniebnych innym ciałem sie pociesza.

Ale już koniec udręki,
Czas w miejscu sie zatrzymał.
Uwolniła sie z klatki niewinna dziewczyna.
Przerwała losy walki nierównej.

I w nocnej ciszy wśród mędrców wysokich,
Co dumnie korony ku niebu wznoszą,
Szlochała cicho na trawie zielonej,
Korali potoki gubiła srebrzyste.

W tym smutku,żalu,radości za razem
Uniosła w górę delikatne dłonie.
Księżyc ujawnił czerwień szkarłatu.
Ostrze splamiło oblicze nieswoje.

W porywie tragedii,chorego umysłu,
Jak zjawa sfrunęła nad krawędź przepaści.
Spoczęła na dnie z wdziekim łabędzia.
Swe ciało grzechem splamiła rozpaczy.

autor

black rose

Napisany: 2006-07-29 Dodano: 2006-08-27 15:33:21

Ten wiersz przeczytano 574 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Mroczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie