Słone śnieżynki część pierwsza

Pod koniec stycznia, gdy pojedyncze płatki śniegu opadały bezgłośnie i topiły się z ociąganiem, postanowiła pojechać, aż pod wschodnią granicę, by zobaczyć prawdziwe oblicze zimy.

Podróż trwała ponad dziesięć godzin, więc miała czas na obserwację piękna Polski z południa na północ.
Miejscami były to puste pola, czekające na siewy wiosenne, inne obsiane zbożem jarym lekko się zieleniły.

Widać było wyraźnie miedze, ścieżki do zagajników, w których kryły się niewielkie łączki z oczkami wodnymi pośrodku.
Doliny ciemne i zalesione, gdzie wiatr szumiał pośród drzew z leżącym śniegiem lśniącym oślepiająco na tle błękitnego nieba.

Pod lasem skąpanym w poświacie popołudniowego słońca stał dumnie jeleń, obserwując z ciekawością otoczenie.
Tuż przed zachodem ostry wiatr rozdarł powłokę chmur i słonce raz jeszcze zalało martwy krajobraz jasnym blaskiem, ukazując pojedyncze domy, jakby przykucnięte pod
gołymi drzewami i tylko dym wydobywający się z kominów świadczył, że mieszkają tu ludzie.

Kiedy wreszcie po uciążliwej podróży dotarła na miejsce, z nieba leciały ku ziemi, duże, puszyste płatki, jakby Stwórca opróżniał zawartość pierzyny i pokrywał świat
gęstym puchem. Już w pierwszych godzinach pobytu, zdała sobie sprawę, że padające tu śliczne śnieżynki mają posmak słonych łez...

Cdn.
Tessa50

Życzliwość
jest pragnieniem szczęścia drugich.
Tolmann Pesch

https://www.youtube.com/watch?v=lGZ-NtD-jWw

autor

Tessa50

Napisany: 2023-02-10 Dodano: 2023-03-10 11:01:58

Ten wiersz przeczytano 1863 razy

Oddanych głosów: 41

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie