Stary człowiek ..... i może

Do porannej kawy (e.jot)

Cóż począć... czasowi nic nie da się rzec
Nic zrobić mu nie da się takoż
Więc czas sobie biegnie... i my musim biec...
Hemingway się zawziął jednakoż.

I chwycił za pióro, i stworzył wziął treść
„Cud książki” co dodaje wiary,
Bo długo Ernesta musiało to gnieść:
Czy może człek jeszcze... choć stary?

I żeby to sprawdzić (a w oczach miał błysk)
Wziął chłopa, na łódkę posadził
I dał mu też wędkę, z haczykiem, by w pysk
Tej rybie co spotka go wsadził.

A rybak, choć stary, rozumek swój miał,
„Z tej ryby to żaden pożytek”!
Wysepkę wypatrzył, wyskoczył jak stał
Na plażę, na piach padł... rozbitek!

I tutaj powieści część zacznie się inna,
O której Hemingway... tu cisza.
Na wyspie mieszkała dziewczyna niewinna,
Na brzegu rozbitek zaś dyszał.

Dojrzała biedaka, jak leży na plaży,
Dobiega i karmi, bo szczodra.
On oko otwiera... czy sen to?... czy marzy?
Dziewczyna?... i pasek na biodrach?

Przypomniał w mig sobie, że Ernest co tworzy,
Do łódki go wsadził by dowieść,
Że stary na morzu... i na wyspie może...
Lecz to będzie MOJA już powieść...

14 Pazdziernika 2018

autor

Pan Bodek

Napisany: 2018-10-14 Dodano: 2019-01-10 23:41:20

Ten wiersz przeczytano 2181 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie